Diyelim ki, bir hikaye yazdım. O hikayede serin bir sabah var. Güvercin kanadı renginde bulutlar var.
Sigara içen bir adam var. Pencereden bakan bir kadın, sıkılan bir çocuk, uyuyan bir kedi var. Ama bunların hepsi ayrı ayrı mekanlarda.
Kedi kıvrım kıvrım olmuş, belki biraz üşüyor. Çocuğu artık yaramazlık yapmak da kesmiyor, gündüz vakti düşler içinde. Kadın baktığı pencereyi görmüyor, hatta sokağı da görmüyor. Sanırım gördüğü sadece eskiden bir yolda yürüdüğü. Adam yıllardır "Bırakmalı artık bu sigarayı" diyor kendi kendine. Söylediğine kendi bile inanmasa da.
Şimdi söyle bana ey yazar; nasıl yaparız da bütün bunları bir hikayede birleştirebiliriz? İlle de bir olay mı olmalı? Birisi mi ölmeli mesela? Adamın, kadının, çocuğun ve kedinin tanıdığı biri.
Yoksa kimsenin kimseyi tanımadığı bir hikaye mi olmalı? Herkesin yalnız kendi hikayesine aşina olduğu.
Neye göre karar veriyorsun buna?
Benim denemelerimde böyle, yazıyorum yeryüzü çiçeklerini,sonbahar sabahlarını,kırmızı şemsiyeli kadını falan ama işte öylece kalıyor.Tehlikeli oyunlar oynamamız
YanıtlaSilgerekiyor albayım.
Bu sefer kalmasın diye buraya koyuyorum "yorumları". Bende kalırsa siliyorum çünkü. Böyle bir yöntem keşfettim.
YanıtlaSilBu anlattıklarınız gözümde canlandı, yazarın hikayesinin bir parçası olarak hem de. Sizin hikayenize giriş yapmış oldum kıyıdan köşeden. Durumların ya da düşüncelerin kendisi de hikayeden sayılmaz mı, tatlı tatlı okunmaz mı ?Bu arada okuyucu olarak merak da ettim. Baktım Avlonya Arnavutluk'da bir şehirmiş. Neden dedim, neden Avlonya? Belki bu kedi, bu sigara içen adam ve bütün bu bulutlar hep Avlonya'dadır. Bütün bu ânların bir ortağı varsa eğer dedim... Görüyorsunuz merak içinde devamını beklemekteyim🤗
YanıtlaSilÖncelikle sorulara cevap veriyorum:
Sil- Sayılır
- Okunur
- Avlonya'yı Bilader seçti, ben de sevdim, öylece kaldı
O an içimden geçen, cümleye dönüşen "şeylerin" bir beğeneni olması, yankı bulması ne güzel. Ne güzel.