Bunu sana mutlaka söylemeliyim, bugün aklıma geldi:
Belki de diyorum sen bir kaplumbağasın ey yazar, ben de bir yengeç.
Belgesel izlerken görmüştüm, çok uzun yolculuklar yapıyorlardı kaplumbağalar. Çoğu balığın ya da deniz canlısının bilmediği, asla bilemeyecekleri denizlere gidiyorlardı. İnsan aklının bile alamayacağı kadar uzun yolculuklar yapıyorlardı. Bir de yengeç ya da o tür canlılar vardı. Bütün hayatı doğduğu kayalığın içinde, bir kovukta geçen. Bütün ömrünce orada yaşayan, dünyası sadece o kayalık, o çukur olan.
Belki de diyorum, senin o yolculuklarının birinde karşılaştık biz. Senin yazdıklarını okuma hikayemi buna benzetiyorum. Sen her zamanki gibi bir başka denize gidiyordun da, benim kayalığımın önünden geçtin. Ben yine okyanusun metrelerce derininde, suskun ve kederli etrafıma bakıyordum. Bir an için durduk ve baktık birbirimize.
Göz göze geldik yani. Yani ben senin yazdıklarını okudum. Sen benim okuyuşumu bildin. Tanıdık hikayelerimizi bildik. Konuşmadık ama; okuyarak ve yazarak anladık birbirimizi.
Tıpkı kaplumbağa ve yengeç gibi. Onların okyanusun sessiz uğultusu içerisinde, bir an için durup, birbirlerinin gözlerinin içine bakması gibi.
Kelimelerin ve seslerin ve yazılıp okunanların ve gecenin ve gündüzün ve açlığın ve tokluğun dışında bir anlam bulmak gibi.
Galiba en çok da, o anlamı bulduğumuz için sevdik birbirimizi.
Hayır bu bir aşk hikayesi değil, öyle anlaşılsın istemem. Ama en az onun kadar kıymetli, hatta belki daha da kıymetli bir hikaye bu. Sadece ikimiz biliyoruz bunu; yazarak ve okuyarak.
Bu arada, yengeç dedim ama denizi çok iyi bilmediğimden. Bilsem daha başka bir isim söylerdim sana. Yazar olarak, sen benden daha iyi bilirsin bu konuları. O senin işin.
Bir gün diyorum, o yengecin hikayesini de yazmak isteyebilirsin ya da ne bileyim ben söylerim arkadaşlarıma seni.
Şöyle derim mesela:
“Bir kaplumbağa görmüştüm, bir zaman. Belki şimdi Hint Okyanusu’nda olan”
Sonuçta; insanlar birbirlerine kitap tavsiye ediyorlar değil mi?
Sevgili Yazarcığım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder